ندیده ام و نمی شناسمش

اما دلم کتمان نمی کند

نسیم نفسهایش را

که هر صبح

از راه دور به سویم می وزد

تا رخوت تنم را

كنار زند

و روحم را

از ذوق بترکاند

آی آشنا ترین غریبه !

جواب هر نفست ، شعری باد

تقدیم به عشق

تا آن زمان که همراه نفسهایت

به دیدارم بيايي

و مرا در شعرهایم پیداکنی

نشان به آن نشان

که با عشق ، آغاز

و با تو به پایان رسیده ام . . .

لحظه ی دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام مستم

باز می لرزد دلم دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم

های!نخراشی به غفلت گونه ام را تیغ!

های نپریشی صفای زلفکم را دست!

و آبرویم را نریزی ،دل!

ای نخورده مست

لحظه ی دیدار نزدیک است

به خداوندی خدا دوستت دارم

ای تو زیباترین زیبایی ، ای رویای بیداری

به

خداوندی خدا دوستت دارم

ای بیقرار دلم ، ای تک درخت دشت سرخ قلبم ،

به همین لحظه های مقدس عشق قسم دوستت دارم

ای آنکه چشمت بارانی است ،
ای تو که روحت شادابی است ، و
رگهایت از خون محبت جاری است

به آن
کعبه مقدس عشق قسم دوستت دارم

زندگی من ، ای آغاز من ، ای سرآغاز
من ، ای فردای من

به همان لحظه دیدارمان قسم دوستت دارم

نمی
دانم کلمه مقدس دوست داشتن را چگونه بیان کنم تا تو باور کنی که

دوستت

دارم

این روز ها

به دیدار کوه ها که می روم

به دور دست ها نگاه که می کنم

.

استواری عشق

و احساست بر من چیره می شود

.

گاهی من هم

کم می اورم

.

باور کن

.

فقط اغوش ارام

تو می تواند ارام کند

این ابرهای خسته ی احساسم را

.

.

گاهی ذوب می شوم

گاهی ناپیدا

گاهی هم تمام می شوم

.

معنای ایثار را

با تو می شود

فهمید
.
.

چه قدر خاطره هايم را پژمرده ميخواني

ببين بوته هاي قالي جانم سرخي آتشين دارد

فكر ميكني

"جهان"

آنقدر ديوار دارد

كه ديدارهايمان را در آغوش بگيرد؟

كلمات هميشه هم ساقدوش فكرها نيستند

تلخي مكن

ترديد روا نيست

عاشقانه هاي بي رقيب

از آن توست.

دستهایم در خاک پژمرده خواهد شد
بی شعر
بی واژه
بی ترانه
چشمهایم بر سنگ خیره خواهد ماند
بی اشک
بی نگاه
بی ایینه
سینه ام در تنهایی خواهد پوسید
بی طپش
بی عصیان
بی اه
به انتظار کدامین رستاخیز بمانم
تا دوباره برویم
از خاک
از سنگ
از تنهایی
به انتظار کدامین صبحدم بنشینم
تا دوباره بشکفم مانند گلی تنها در سپیده ای بارانی
در کدامین رستاخیز
در کدامین سپیده
در کدامین دیدار
دوباره شعر خواهد رویید
از لابلای انگشتانم
"ای عشق"

با وجود خستگيم
اما رفتم به ديدارش
سرد بود
قبل بارش برف را مي گويم
از تكان گوشه هاي شالم خوشم مي امد
مثل هميشه دير امد
دستهايم را از روي شرمندگي فشرد
انگشتانش را فشردم
بالبخند راه افتاديم
ميدانم حرف هايي در دلش مانده
فقط بايد يخش را آب كنم
آنگاه خود جاري گفتن ميشود..
يك جاي دنج و آرام
پراز تكه هاي آينه هاي رنگي
با شمع هايي روشن
و يك ميز با دو صندلي در انتظار...
با ذوقي كودكانه ميگويد:
چقدر زيباست رها اينجا
دوستش دارم..
ميخندم.
كمي ميگذرد
قهوه اش را كه مينوشد گرم ميشود
و حرفها گفته ميشود
گوش ميدهم
گوش ميدهد
گاه رها شدن از دست نفرت سخت است
و گاه ببخشش سخت تر
نميدانم چه سري ست اما كلماتين كه جادو ميكنند شديد
قدرتي دارند وصف ناپذير
و درك اتفاقاتي وراي باور...
پايان حرفهايمان
احساس ميكنم كه
چقدر خدارا دوست دارم
كه به من فرصت همراهي با يك دوست را ميدهد
دوستي كه خلوتش را ميتواند به من بگويد و من در ميان حرفهايش روشنتر ميشوم
ميفهمم كه او به من دوباره درسي داده است
و خداوند دوباره يادم آورده است...
عهدش را فراموش نكرده است..
و من هزاران بار بيشتر
از
احساس عشقي كه در قلبم جاي دارد
خرسندم

در چمن از خار بگذر لطف گل ها را ببين

شادمان در بيشه ها بگذر به همراه نسيم
بر بلند شاخه مرغان خوش آوا را ببين

گر سر جنگل نداری ره بگردان سوی دشت
بال در بال كبوتر لطف صحرا را ببين

در شب اردبيهشتی خيره شو بر آسمان
گر نديدی شكل مينا رنگ مينا را ببين

مشتری را بر پرند آسمان ديدار كن
رقص صدها اختر و بزم ثريا را ببين

تكيه بر ساحل بزن وقت طلوع آفتاب
قايق زرين مهر و نقش دريا را ببين

در شفق خورشيد را بنگر چو شمعی در حباب
ابر رنگين را نگه كن آسمان ها را ببين

در شب مهتاب بگذر از دل مردابها
وندر آينه عكس ماه تنها را ببين

از علف ها بستری كن در سكوت نيمشب
تا سحر در بزم رويا شور و غوغا را ببين

صد هزاران نقش زيبا می درخشد پيش چشم
در ميان نقش ها نقاش رويا را ببين

آفرينش سر بسر زيباست زشتی ها ز ماست
چشم دل بگشا و صنع آن دلا را ببين